Everything will be okay in the end.

Elaine "Ellie" Georgiana Carter

14.02.1992r., Bristol

N e f i l i m

pokój 22

           Można by przypuszczać, że historia Ellie jest jak każda inna: urodziła się, odkryła własną tożsamość, zgłosiła się do szkoły i jest. Świat jednak zaczął się mącić dla jej rodziny, kiedy czternastego lutego na świat przyszła mała, blondwłosa istotka. Nie była sama. Przyszła w towarzystwie siostry bliźniaczki, Angeli Marie Carter, która była od niej młodsza o całe trzy minuty. Dziewczynki mieszkały od zawsze z matką oraz babką w Bristolu, gdzie uczęszczały do szkoły. Dzieciństwo mijało im spokojnie, żadna nie miała nawet najmniejszego pojęcia o tym, kto jest ich ojcem, więc nie starały się zrozumieć niektórych rzeczy, które działy się wokół nich.
          Wszystko uległo zmianie, kiedy pojawił się Ryan Moore. Zakręcił sobie dwie starsze kobiety oraz Angelę wokół małego palca. Jedynie Elle była tą, która patrzyła na niego spode łba w kącie salonu i uciekała od niego przy każdej nadarzającej się okazji. Fakt faktem, instynkt nie zawiódł czternastolatki, gdyż po ślubie mężczyzny z jej matką, miły pan Ryan zamienił się po dwóch latach w alkoholika i tyrana. Wszystkie jego wizyty w domu kończyły się ranami, potłuczonym szkłem, krwią... Elaine zbuntowała się, zaczęła zadawać z towarzystwem niekoniecznie dla niej odpowiednim, przefarbowała nawet włosy na różowo i je ścięła. W skrócie - zmieniła się nie do poznania. Babka panienek Carter urwała kontakt z córką i wnuczkami tuż po ślubie, więc nie było jej w tym czasie przy nich. Któraś z kolei kłótnia w domy skończyła się interwencją policji, która zabrała mężczyznę.
          Niedługo po tym Angela zaczęła słyszeć dziwne rzeczy, widzieć dziwne rzeczy... Z nikim o tym nie rozmawiała, zaczęła unikać jakiegokolwiek towarzystwa. Miała wrażenie, że oszaleje, że coś jest z nią nie tak, że po prostu zostanie wysłana do szpitala psychiatrycznego. Aż w końcu któregoś dnia zdobyła się na odwagę i weszła na dach szkoły. Zeskoczyła, zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Odebrała sobie życie, zostawiając załamaną matkę oraz starszą siostrę. Sama Elaine do dnia dzisiejszego nie wie, co spowodowało śmierć jej siostry.
          Mając lat siedemnaście, Elaine dowiedziała się, kim naprawdę jest. Nefilim. Córką człowieka i Anioła. Córką Elizabeth i Razjela. Została wysłana do Szkoły dla Dzieci Nocy, gdzie poznała pierwszych prawdziwych przyjaciół. Pierwszy cios przyszedł wraz z wiadomością o własnej, śmiertelnej chorobie. Drugi, znacznie większy, wraz ze śmiercią Arriane. Carter załamała się. Wyjechała ze Szkoły. Potem powróciła dwa razy, ale nic nie chciało się ułożyć po jej myśli. Teraz wróciła znowu, kolejny raz, lecz nie jest pewna, czy ma wystarczająco siły na to, aby tu pozostać.

          Co można o niej powiedzieć? Hm, z pewnością jest nieśmiała. Ot, takie malutkie blondwłose stworzonko, które czasem ma ochotę schować się w jakiś wypatrzony wcześniej kąt i nigdy z niego nie wychodzić. Jednak kiedy już z tobą porozmawia to powinieneś się cieszyć, gdyż nie każdego może kopnąć aż taki zaszczyt. Mimo wszystko kiedy już się ją lepiej pozna, okazuje się być całkiem rozrywkową istotą, która kocha się śmiać. I gadać. Więc wciąż to robi, przy czym zaraża innych ludzi swym carterowatym humorem, który jest pokręcony zupełnie tak jak i jego posiadaczka.
          Lubi wtrącać wszędzie swoje trzy grosze, zazwyczaj w najmniej odpowiednich momentach. Lecz nic nie poradzi na to, że niektórzy kochają ją ignorować. Dlatego też często krzyczy. Co jakiś czas piszczy, ale tylko w obliczu totalnego zagrożenia, zagłady ludzkości... Czyli pająków. I chociaż ktoś kiedyś próbował ją od tego odzwyczaić to ona się nie poddała. Wciąż biega po całym akademiku, drąc się wniebogłosy. Oczywiście potyka się przy tym o wszystko i spada z każdych schodów.
          Łamaga jakich mało, o. Łączy się to z tym, iż nie jest dobra w sportach. Jedynie w siatkówce może się wykazać. Pomimo tego, że naraziła się nauczycielce to dalej żyje. No bo nie jej wina, iż przypadkowo weszła do snu owej kobiety, prawda? I tak, ona codziennie wypomina to Elaine licząc na to, że dziewczyna po prostu coś z tym zrobi. A to błąd. Bo Carterówna nie zawsze jest taką pracowitą mrówką, lubi się lenić w cieniu drzew. Zazwyczaj robi to z książką w dłoni i słuchawkami w uszach, ale cii... To tajemnica.
          W sumie to nigdy nikomu nie odmówiła pomocy, jest stworzeniem naiwnym oraz przeraźliwie łatwowiernym. I chociaż wie, iż się na tym kiedyś przejedzie to wciąż nic z tym nie robi. Cała Ellie, uparta jak stado osłów lub jeszcze gorzej. No i rzadko kiedy mówi o swoich uczuciach. Bo kiedy o nie chodzi, zmienia prędko temat, choć ostatnio już nieco się tego oduczyła, a przynajmniej się stara.

          Ellie jest istotką nieco drobną, aczkolwiek nie sprawia już wrażenia malutkiej dziewczynki, którą trzeba się koniecznie zaopiekować. Jej skóra zawsze miała jasny odcień, aczkolwiek ostatnimi czasy przybrała jeszcze bledszy kolor. Wciąż jednak porusza się niemal nieudolnie, potykając się o coś ciągle i upadając. Większość osób znających panienkę Carter uważa, iż słodkie dołeczki w kącikach ust, pojawiające się wtedy, kiedy na bladoróżowych wargach wykwita czuły uśmiech, naprawdę są przeurocze. Jednak z dnia na dzień widać je naprawdę coraz rzadziej.
          Wypadałoby wspomnieć również o jej wzroście. Elle nie jest w sumie wysoka - ma sto sześćdziesiąt jeden centymetrów wzrostu i zawsze zwykła jest narzekać, że musi prosić wiele osób o pomoc, kiedy nie potrafi czegoś dosięgnąć, co często ją irytuje. Po powrocie do szkoły po raz kolejny, ma te same długie, blond włosy jak kiedyś. Najczęściej opadają one swobodnie na jej ramiona, gdyż Carter zwyczajnie nie chce się nic z nimi robić. Odziedziczyła po ojcu szmaragdowe tęczówki, kiedyś pełne radości, teraz już rzadko kiedy wesołe.

           Jako Nefilim, Ellie posiada kilka unikatowych zdolności: potrafi wejść do czyjegoś snu, czytać w myślach oraz przewidywać przyszłość, a także sprawdzać czyjąś przeszłość. Nauczyła się to wszystko kontrolować, dzięki długim godzinom ćwiczeń. Posiada również białe, ogromne skrzydła. Choć nie chce nikomu się do tego przyznać, zaczęły z nich ostatnio wypadać pióra, a biel ustąpiła miejsca szaremu odcieniowi. Choroba daje się Elle we znaki, a dziewczyna wie, że może być już tylko gorzej. Słabe samopoczucie nie przeszkadza jej jednak w tańcu. Ostatnio zamknęła się może na innych, lecz czas spędzony w samotności przeznacza właśnie na taniec.

Lubiła tańczyć
Pełna radości tak
Ciągle goniła wiatr
Spragniona życia wciąż
Zawsze gubiła coś
Nie chciała nic
Nie rozumiałem, kiedy mówiła mi:
"Dzisiaj ostatni raz, zatańczmy proszę tak, jak gdyby umarł czas"
Mówiła mi...

 - Rotary "Na jednej z dzikich plaż"