"Angels, they fell first, but I'm still here"*

Hayden Demillo

Inkub od ponad czterech wieków zamieszkujący ciało dwudziestoletniego Amerykanina.

Zamieszkujący pokój numer 14 na II piętrze.

Biseksualny

Za każdym razem gdy na niego patrzysz widzisz innego człowieka. Bo nikt tak jak on nie potrafi przywdziać tylu różnych masek. Nie wiadomo, czy ktoś kiedyś widział, jaki jest naprawdę. 

Ale jeśli chcesz.... Opowiem Ci. Ale do tego trzeba będzie się trochę cofnąć.

Gdy opowiada o sobie, to nie o Navidzie Regardzie, szlachcicu żyjącym w XVI wieku, który podpisał pakt z diabłem, by stać się tym, kim jest teraz, tylko o Haydenie Demillo, urodzonym w Nashville, światowej stolicy muzyki country. Dlaczego? "Tego nie wie nawet sam Sauron" jak to mawia pewna znana mu osóbka. 

Uliczny grajek i nauczycielka z prywatnej szkoły. Para pozornie zupełnie do siebie nie pasująca. Bo kto nie wie, że pozory mylą? Dwoje ludzi z zupełnie różnych światów, którzy odkryli wspólne szczęście. A przynajmniej na jakiś czas. Bo gdy pewnej zimowej nocy z dwudziestego szóstego na dwudziesty siódmy luty przyszedł na świat chłopiec akcentując to głośnym płaczem i krzykiem, szczęście legło w gruzach. Bo kto się teraz nim zajmie? Wiecznie zajęta matka czy ojciec lekkoduch traktujący dom jak hotel, byle tylko zjeść i się przespać?

Tak, typowa historia typowej rodziny, jestem prawie pewien, że tak pomyślałeś. Rodzice wychowywali Haydena, bo tak nazwali swojego syna, tylko na tyle, żeby był samodzielny i mieli z nim spokój. 

Siedmioletni chłopiec zakochał się w tym, co robił jego ojciec. 

Muzyka stała się jego przyjaciółką, powierniczką, kochanką. 

Płaczliwe nuty saksofonu, delikatnie trącane palcami struny. To było to, czego mógł słuchać godzinami. Zaprzyjaźnił się ze starszym właścicielem sklepu muzycznego, który najpierw dawał mu różnego rodzaju książki, o Hendrixie, Santanie, Cobainie i innych wielkich. A gdy podrósł, wypożyczał mu pierwsze instrumenty. 

W wieku osiemnastu lat do jego utalentowanych palców dołączył też głos. 

I to był zdecydowanie dobry duet, bo Demillo ma przyjemnie niski, odrobinę mruczący głos o ciemnej barwie. Wielu już powalił na kolana, gdy w zadymionym klubie, nad szklanką ulubionego alkoholu i z ukochaną gitarą wyśpiewywał klimatyczne ballady. 

Metr dziewięćdziesiąt osiem chodzącej tajemnicy. Tak, facet ma prawie dwa metry i dobrze mu z tym. Lubi patrzeć na ludzi z góry, dosłownie i w przenośni. Jasne, szarozielone oczy, kontrastujące z czarnymi, wiecznie czesanymi wiatrem włosami. Ciało o muśniętym słońcem odcieniu, umięśnione, na obu ramionach tatuaże.

Zimny drań, egocentryczny dupek, hedonista, co raczej nie jest niczym dziwnym w jego "profesji", którą nawiasem bardzo lubi. 

Z dodatkowych informacji można wiedzieć to, że ma uczulenie na koty, pachnie kakao i wanilią, jedynymi rzeczami o jakie dba i jakie wzbudzają w nim jakiekolwiek większe zainteresowanie są instrumenty. 

[ No to się witam się. Mam nadzieję, że moja szanowna siostra nie obrazi się za to, że została zacytowana :) Karta jest przeniesiona z innego bloga, na którym piszę. Wątków chcę, a pytanie o nie irytuje mnie strasznie, więc jak ktoś ma ową chęć, niech po prostu zarzuci pomysłem albo zacznie. Zacząć mogę też, ale czasami marnie z pomysłami. Na blogu będę raczej popołudniu, bo nie wszyscy niestety mają wakacje. Na zdjęciach Oliver Goodwill a cytat pochodzi z piosenki Nigthwish - End of all hope. ]