Wild hearts can't be broken.

| Marcelina Julia Grusiecka |

| „Gruszka” | „Marcela” |

| urodzona jedenastego czerwca 1996 roku w Polsce |

| hybryda demona i łowcy |

| pokój numer 14 (?) |

            Jedenasty czerwca, rok dziewięćdziesiąty szósty, Polska, lokalizacja bliżej nieznana. Nad państwem z białym orłem na czele zawisły ciężkie chmury. Bezkresny błękit nieba niespodziewanie otulił szary woal. Pracownicy stacji meteorologicznych byli niezwykle zdumieni natychmiastową zmianą pogody, tym bardziej, iż wczorajsze pomiary i obserwacje jednogłośnie wskazywały słoneczne popołudnie. Jednakże ich prognozy okazały się błędne, gdyż pierzaste szare „owce” zaczęły ronić swoje łzy. W tym samym czasie mężczyzna przemierzał przez ulice niedużej mieściny. Ubrany był w szarą bluzę. Szeroki kaptur skutecznie chronił tożsamość tegoż człowieka. Pewnie mijał kolejne skrzyżowania, ignorując coraz to intensywniejsze krople wody, odbijające się od zniszczonego chodnika. Deszczowi towarzyszył silny, porywisty, północny wiatr, który był przewodnikiem nadciągającego karawanu czarnych, burzowych chmur. Mężczyzna słyszał już puste i złowrogie odgłosy piorunów przedzierających się przez dziesiątki kilometrów. Ostatecznie jego wędrówka zakończyła się przed drzwiami pewnego mieszkania, które znajdowało się w starej kamienicy. Człowiek wszedł bez pukania, niezwykle pewnym krokiem. Przemierzył korytarz, a następnie udał się w kierunku prowizorycznej kuchni. Mimowolnie spojrzał na zegar, wiszący na zdezelowanej ścianie. Trzynasta dziesięć. Nagle stanął wstrząśnięty widokiem, jaki zastał. Scena, jaką ujrzał, skutecznie wyrwała go z zamyślenia. Jego źrenice zwęziły się z przerażenia, serce zaczęło wybijać najdziksze rytmy w klatce piersiowej, zaś usta domagały się jakiejkolwiek ilości wody. Zamknął mocno powieki, aby ponownie je otworzyć, jednakże sceneria nie uległa zmianie. Dopiero teraz doszedł do niego głośny płacz dziecka.

            Właśnie w tej chwili na świat przyszła Marcelina Julia Grusiecka.

Rok przed narodzinami Marceliny cały świat istot magicznych drżał z oburzenia. Otóż światło dzienne ujrzał sekret, precyzyjnie ukrywany przez pewną nietypową parę. Określenie tego związku jako „nietypowy” to najłagodniejszy epitet. Ta dwójka z góry była skazana na porażkę, a dalsze utrzymywanie kontaktów groziło surowymi konsekwencjami. Kto by słyszał o pięknej demonicy, która wdaje się w romans z łowcą, tępicielem jej gatunku? Jednakże najwidoczniej prawa ręka Lucyfera, zwana Vindice nie zważała na reprymendy, czy nagany. Szanowany łowca Terrore również nie reagował na jakiekolwiek rady, uwagi, wskazówki. Oboje kontynuowali swoje spotkania, aczkolwiek stali się ostrożniejsi. Nie, to na pewno nie był przelotny romans. Za wiele ryzykowali, za dużo poświęcali, aby to wszystko zakończyło się w niedalekiej przyszłości. To było coś trwalszego. Oboje pielęgnowali starannie to uczucie w swoich sercach, podsycali nadzieją, aby nikły płomyk miłości nie zgasł, zagrożony hucznym wiatrem dwóch wrogich światów. Obawiali się o każdą następną minutę własnego istnienia, aczkolwiek byli ze sobą i to napawało ich szczęściem, które zagłuszało wszelkie lęki.

            Owocem tej pięknej miłości stała się Marcelina. Była niczym symbol uporu, miłości, odwagi oraz poświęcenia. Vindice oraz Terrore odcięli się od świata istot magicznych i cały swój czas poświęcali wychowaniu córeczki. Z morderców pozbawionych sumienia stali się troskliwymi rodzicami. Sami byli zadziwieni swoją radykalną zmianą, ale mieli większe ambicje od zabijania na potęgę. Przybrali nową tożsamość jako państwo Grucieccy. On, Jakub, zdobył wygodną posadę w banku dzięki stałym awansom. Ona, Weronika, od rana do południa pracowała jako sekretarka w kancelarii prawniczej. Funkcjonowali jak pospolici ludzie i z codziennej monotonii potrafili wycisnąć wiele kropel szczęścia.

            Marcelina zaś rosła jak na drożdżach. Dosłownie. W przedszkolu przewyższała swoje rówieśniczki, przez co miała dostęp do lalek barbie i koników pony ustawionych na najwyższych półkach. Dodatkowo odznaczała się delikatnością, inteligencją i kulturalnością. Jej wychowawcy nie mogli przestać chwalić jej zapału do czytania książek, ciekawości świata oraz swobodnego przyswajania wiedzy. Komplementy nie ustawały ani w podstawówce, ani w gimnazjum. Każdą klasę kończyła z wyróżnieniem za wysokie wyniki w nauce. Krótko mówiąc: miała szczęśliwe dzieciństwo, a wiek młodzieńczy rozpoczęła równie udanie.

            Sielankowe życie państwa Grusieckich przerwało pewne wydarzenie. Otóż łowcy namierzyli swojego dawnego współpracownika oraz poszukiwaną od lat szesnastu Vindice. Informacja o istnieniu Marceliny tak rozwścieczyła Lucyfera i Łowcę Decydującego, iż wspólnie zaplanowali spisek. W wyniku dokładnie zorganizowanej operacji, rodzice Marceli zginęli. Nikt dokładnie nie wie, co się stało, a dziewczyna nikomu o tym nie wspominała. Sama ledwo uszła z życiem. Po tym tragicznym wypadku posiada na lewym ramieniu bliznę w kształcie błyskawicy. Plotka głosi, że nad jej losem ulitował się młody łowca i zdradził istnienie Szkoły dla Dzieci Nocy. Rudowłosa skorzystała z danej szansy i uciekła do Ameryki Północnej. Tam w porozumieniu ze swoimi pobratymcami odnalazła instytucję, która miała jej zapewnić bezpieczeństwo. 

Tak kończy się pewien rozdział w życiu Marceliny Julii Grusieckiej i rozpoczyna nowy, gdyż życie... gdyż życie toczy się dalej. Pewnie jesteś ciekawy jak potoczą się jej dalsze losy? Ja również, ale przeczuwam, że mordercy jej rodziców gorzko tego pożałują.

Szary przechodzeń patrzy na tę urodziwą pannę i zastanawia się jakim cudem jednym z jej rodziców jest demon? Z wyglądu bardziej przypomina anioła, niźli jakąś bestię żądną krwi. Spojrzy jedynie na jej niewinne błękitne oczy i jest wielce przekonany, iż prędzej ma do czynienia z nefilim, niżeli z kambionem.Marcelina jest właścicielką niebanalnej urody, głównie ze względu na swoją rasę. Kambiony w końcu mają uwodzić bezbronną ludzkość, aby następnie patrzeć na cierpienie niewinnego człowieka. Pierwsze, co rzuca się w oczy obserwatora to rzadko spotykany odcień skóry. Karnacja dziewczyny przypomina barwą delikatną porcelanę, czy też jasne, białe mleko. Alabastrowa cera jest jednym z wielu atutów szesnastolatki. Włosy stanowią wyraźny kontrast pomiędzy bladziutką twarzyczką. Marcela wyróżnia się z tłumu intensywnie rudą czupryną. Najczęściej spina ją w luźne koki, bądź klasyczne kucyki, a niesforne kosmyki opadają na jej gładkie, czasem subtelnie zaróżowione, policzki. Jak na typowego rudzielca posiada nieliczne piegi, które okrywają jej zgrabny, lekko zadarty nos. Naturalnym kolorem tęczówek uczennicy jest czerń, lecz jest wdzięczna osobie, która wynalazła soczewki kontaktowe. Może i ten błękit wygląda na niewyraźnie stłumiony poprzez ciemną barwę, ale cieszy się efektem. Najczęściej używa niebieskich soczewek, aczkolwiek próbowała również z zielonymi. Obecny rezultat bardziej przypadł jej do gustu. Błękitne oczy zdradzają częste zamyślenie ich posiadaczki. Upiększają je firanki gęstych rzęs. Do jej walorów możne również dodać pełne różane wargi, często wykrzywiane w przyjacielskim uśmiechu. Pomimo ujmującego oblicza, rudowłosa skarży się na swoje sto sześćdziesiąt trzy centymetry wzrostu. Wobec większości uczennic wydaje się kruszynką. Całe szczęście, iż ta „kruszynka” posiada imponującą kolekcję szpilek. Marcelina jest osobą szczupłą, proporcjonalnie zbudowaną, o zgrabnych, długich nogach, które niekiedy odsłania, wybierając zwiewne, lekkie sukienki. Częściej jednak spotkasz ją w luźnych dżinsach, bluzie (oczywiście większej o dwa rozmiary) oraz wygodnych, znoszonych trampkach. Lubi eksperymentować ze swoim wizerunkiem.

Jej charakteru nie da się zawrzeć w kilku słowach, zdaniach, a nawet całe wypracowanie najzdolniejszego pisarza nie dorównałoby prawdziwej osobowości Marceliny. Jest z niej istota niezwykle różnorodna, o wielu obliczach, zmienna niczym kameleon. Gwałtownie przeinacza swoje misterne plany i opinie na dany temat, jest niestała w uczuciach. Jej dusza przypomina nieustanną walkę cech charakteru. Wygrywają te, które są silniejsze i triumfują w danej chwili. Nigdy nie wiadomo, jakim uśmiechem obdarzy swojego rozmówcę. Czy będzie on sympatyczny i szczery, a może jadowity i ironiczny? Wpływ na jej kontakty międzyludzkie ma również humor. Także ogólnie rzecz biorąc… niech nikt nie zrazi się jej lodowatym spojrzeniem. Może po kilku wymianach zdań zaakceptuje kogoś, a nawet będzie potrafiła określić go mianem „kolegi/koleżanki”? Tylko niech nikomu nie przyjdzie na myśl, iż uda mu się „oswoić” pannę Grusiecką w pięć minut dzięki miłej gadce. Jej grzeczność i tolerancja mogą tego nie strawić.

Według wszelakich źródeł wiedzy o istotach magicznych, kambiony potrafią jedynie panować nad żywiołem ognia. I faktycznie, Marcelina opanowała tę umiejętność do perfekcji. Manewruje płomieniami siejącymi zło jak tylko jej się spodoba. Jest w stanie przejąć kontrolę nawet nad najdzikszym i największym pożarem. Niech nikt nie będzie zdziwiony, kiedy w odpowiedzi na nieuprzejmość spali większość jego garderoby. Jednakże jest ona córką jednego z najpotężniejszych demonów. A ta rasa istot magicznych ma wiele zdolności, do których należą między innymi teleportacja, władanie czyimś umysłem, czy telepatia. Nastolatka odkryła u siebie te umiejętności, jednakże musi poświęcić im więcej czasu. Żadnych z nich nie rozwinęła nawet do poziomu podstawowego, ale uparcie ćwiczy codziennie.

powiązania | archiwum myśli spisanych

[Dzień dobry, cześć i czołem. Karta uzupełniona, jednakże planuję poprawki. Nie miałam przedtem do czynienia z blogami zespołowymi, więc z góry przepraszam za własne niedopatrzenia i błędy. Jestem otwarta na wszelkie propozycje. Zdjęcia pochodzą ze strony weheartit.com. Krótkie przywitanie kończę pozdrowieniami.]